Ο δεικτης απαισιοδοξιας της ελληνικης κοινωνιας βρισκεται στο υψηλοτερο σημειο αφοτου η χωρα μπηκε στην περιπετεια του Μνημονιου. Καθε μερα που περναει λιγοστευουν ακομη περισσοτερο οι πολιτες που πιστευουν σε διαβεβαιωσεις για φως στο βαθος του τουνελ. Και δεν οφειλεται αυτο σε αρνητικη προδιαθεση απεναντι στο Μνημονιο. Αντιθετως η πλειοψηφια των Ελληνων μπορει να μην υπηρξαν ποτε ευτυχεις για τις θυσιες που τους ληθηκαν-και αλιμονο αν ηταν,εδω που τα λεμε-αλλα για μεγαλο χρονικο διαστημα επεδειξαν αξιοσημειωτη κατανοηση και ανοχη,αποδεχομενοι την αναγκαιοτητα να γινουν δραστικες αλλαγες για να σταματησουν οι σπαταλες του δημοσιου, να διορθωθουν οι στρεβλωσεις και να παψουν οι παντως ειδους υπερβολες- μεταξυ αλλων και στην καταναλωτικη μας συμπεριφορα-που επιδεινωσαν δραματικα την κατασταση της ελληνικης οικονομιας. Οι πολιτες εδειξαν ανοχη γιατι πιστεψαν οτι τα σκληρα μετρα θα οδηγουσαν πραγματι σε μια οικονομια που θα στηριζεται σε υγιεστερα θεμελια. Αντιλαμβανονται ακομα και τωρα πως ειναι νωρις για να δουν στην πραξη θεαματικα αποτελεσματα απο τις αλλαγες. Περιμεναν ομως οτι θα διεκριναν καποια σημαδια που να δειχνουν οτι οι θυσιες πιανουν τοπο και που να τους ενθαρρυνουν να συνεχισουν την προσπαθεια. Το μονο που βλεπουν ειναι στοχους να αποτυγχανουν και αναθεωρησεις επι τα χειρω. Γι' αυτο εχει κλονιστει η αρχικη αντιληψη πως ολα αυτα που γινονται οδηγουν σε ενα καλυτερο μελλον. Ετσι, χανεται η ελπιδα. Και κατατρυχει πλεον την ελληνικη κοινωνια η αγωνια, ο φοβος οτι τοσες θυσιες πανε τελικα χαμενες και η ελληνικη κονωνια εχει μπει σε ενα τουνελ απο το οποιο δεν υπαρχει ορατη διεξοδος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου