Κυριακή 10 Απριλίου 2011

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΣΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Απο τη στιγμη που ο κινηματογραφος επαψε να αντιμετωπιζεται ως τεχνολογικο θαυμα και οπτικο φαινομενο,η αφηγηση ιστοριων φανταζε για τους κινηματογραφιστες κοινος τοπος.Ο πειρασμος της ετοιμης μυθοπλασιας οδηγησε μοιραια την κινηματογραφικη γραφη σε μια στενη συσχετιση με την λογοτεχνια.Τα δημοφιλη λογοτεχνικα εργα εγγυωνταν εξαλλου την προσελευση του κοινου και την αναλογη εισπρακτικη επιτυχια,γεγονος που παρεσυρε τους κινηματογραφιστες σε μια ευλαβικη,αλλα δημιουργικα στειρα οπτικοποιηση.Στα πρωτα βηματα της εν δυναμει Τεχνης η λογοτεχνια ασκησε το ρολο του δυσθεωρητου πλανητη,που ελκει μοιραια και διαγραφει τη τροχια του  μικροσκοπικου του δορυφορου.Η σχεση λογοτεχνιας και κινηματογραφου εντεινοταν απο την αμηχανια η την αδυναμια των κινηματογραφιστων να εντοπισουν τα εκφραστικα μεσα και τα αισθητικα ερεισματα μιας υβριδικης.αλλα αυτοτελους τεχνης.Απο τη περιοδο του βωβου κινηματογραφου και την αποσπασματικη μεταφορα ορισμενων σελιδων του Ντικενς,μεχρι την αφιξη του ηχου και το στημενο καδραρισμα εντος των θεατρικων αιθουσων,ο κινηματογραφος αποτελουσε για τη λογοτεχνια ενα απλο οπτικο μεσο, γεγονος που ακυρωνε το εκφραστικο του οπλοστασιο και καθυποτασσε την καλλιτεχνικη του ανεξαρτησια.Ο Ζαν Λικ Γκονταρ υπηρξε ο κυριος εκφραστης του <<γαλλικου νεου κυματος>> και ο δικος του Τρελλος Πιερο ενα απο τα πιο χαρακτηριστικα φιλμ <<λογοτεχνικης απορριψης>> και διακηρυξης της <<κινηματογραφικης ανεξαρτησιας>>.Ο κινηματογραφος ειχε καθιερωθει-και σε θεωρητικο πλεον επιπεδο-ως τεχνη,ενα διακριτο μεσο εκφρασης και <<γραφης>>.Αυτη η <<αυτο-απενεχοποιηση>> της 7ης Τεχνης,αν και αρχικα απομακρυνε τον κινηματογραφο απο τα λογοτεχνικα ειδη,λειτουργησε εν τελει προς οφελος μιας νεας δημιουργικης συναφειας.Με το περασμα των χρονων  και την καθιερωση της νεας τεχνης,η σχεση του κινηματογραφου και της λογοτεχνιας επαψε να χαρακτηριζεται απο δραστικη μονομερεια,αναπτυσσοντας σταδιακα μια πιο σαφη αλληλεπιδραση.Παρολα αυτα,οι κινηματογραφικες μεταφορες των λογοτεχνικων  εργων  εξακολουθουν να υποκεινται σε μια ανορθοδοξη συγκριτικη θεωρηση απο το κοινο,που εστιαζει λανθασμενα στην αφηγηματικη συναφεια δυο διακριτων τεχνων,με διακριτικα αντιστοιχα εκφραστικα μεσα.Στη συγκεκριμενη σχεση,η λογοτεχνια εξακολουθει να κατεχει το ρολο του σοφου και σεβασμιου γεροντα και ο κινηματογραφος,του νεαρου θαυμαστη,που θελγεται απο το κυρος,την παραδοση και την εμπειρια χιλιαδων χρονων.Ο δημιουργος οφειλει να επαναφερει το λογοτεχνικο σωμα σε πρωτογενη μορφη και να το αναπλασει κινηματογραφικα,εχοντας ως προτυπο και κατευθυντηρια οδο μια αναμνηση,οτι ειθισται να αποκαλειται <<το πνευμα του βιβλιου>>.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου